ایمان...

ترانه ای روی زمین افتاده بود

قناری کوچکی آن را برداشت و در گلوی نازک خود ریخت

ترانه در قناری جاری شد

با او در آمیخت

ترانه آب شد

ترانه خون شد

ترانه نفس شد و زندگی

قناری ترانه را سر داد

ترانه از گلوی قناری به اوج رسید

ترانه معنا یافت

ترانه جان گرفت

قناری نیز

و همه دانستند که از این پس ترانه بودن است

ترانه هستی است

ترانه جان قناری است

ایمان، ترانه آدمی ست

قناری بی ترانه می میرد و آدمی بی ایمان ...

--------------------------------------

تقئیم به کسی که خودش می داند..............



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:






برچسب‌ها:

تاريخ : سه شنبه 27 آبان 1393برچسب:, | 9:37 | نويسنده : سید فرهاد |
.: Weblog Themes By BlackSkin :.
?